benim annem

benim annem dünyanın en özel kadını. 18. yaşımı doldurduğum gün bana verdiği hediye (dünyada bir insanın alabileceği en özel, herhangi biri için düşünülmüş en mükemmel en kusursuz en ince ve en özenli hediye) elimde bir süredir. ne zaman kötü hissetsem, ne zaman yalnız ya da değersiz hissetsem kendimi, yardımcı oluyor bana. çünkü annem benim ilklerimi,enlerimi toplamış bir araya, hepsine beni sormuş tek tek. artık aramızda olmayanlar bile var bu hediyenin içinde. yıllar önce gitseler de bu dünyadan, babaannemle dedem bile var. ve hepsi ağız birliği etmiş gibi beni ne kadar sevdiklerini, benim ne kadar önemli olduğumu söylüyorlar tek tek. öğretmenlerimden dostlarıma, ilk aşkımdan son aşkıma, bebeklik arkadaşlarımdan sporcu aşklarıma, tüm aile fertlerime kadar herkes var içinde. benim için özel olan herkes, doktorum, komşum, en sevdiğim yazar bile. diyorum ya, dünya üzerindeki en anlamlı, en güzel hediyeyi aldım ben 18. yaş günümde. şimdi tek tek yazanları okuyup her sayfada kendimi iyi hissediyorum. önemli, değerli, özel hissediyorum.
annem zaten nefes aldığımız her saniye kendimi özel hissettirebiliyor bana. ve şanslı tabii ki, onun kızı olmak bir insanın sahip olabileceği en büyük hazine bence. ama kızıyorum anneme. bilmiyor mu yani benim duygusallığımı! hediye zaten yeterince ağlatmıştı beni, bir de en son sayfada kendi yazdıkları.. şimdi yine gözyaşları içinde bitirdim defterimi, anneme aşkım yine kabardı. dünyam o benim yaa!
bir kere çok güzeldir annem, yaşıtlarına hep fark atmıştır güzellikte. zayıftır, fazlasıyla. benden çook daha zayıftı bir dönemler hatta (hoş, o kadar zayıfladım hala benden zayıf) zevklidir, hep güzel görünür. zaten ne yapsa, ne giyse yakıştıran kadınlardandır. doğallığı, sadeliği seçer her zaman ama havası yeter onun. dış görünüşünün tam aksi olarak inanılmaz kırılgandır annem. çok güçlüdür de aynı zamanda, işte ikisini bir arada ve en uç noktalarda barındırabildiği için de ayrıca özeldir. dünyanın en düşünceli annesidir, dünyanın en kendindenbaşkaherkesidüşünen insanıdır. çok zarar verir kendine, hırpalar kendini hep. çok üzülürüm buna, ama annem böyledir benim, başka türlü düşünülemez ki. çok kolay anlaşılabilir bir kadın değildir annem. ama -çoğu zaman- bir bakışta çözerim ben onu. sakladığı hisleri, bastırdığı gözyaşlarını, yuttuğu sözleri fark ederim ben. ruh hali çok çabuk da değişse kaparım ben hemen. bazen beni çok yorar onun bu duygusal karmaşası ama çok eğitir aynı zamanda, büyütür.
gittikçe ona benzemeye başladığımı ilk farkettiğimde hem korkmuş, hem sinirlenmiş, hem de baya bir gurur duymuştum. hala aynıyım. korkuyorum çünkü annem kadar güçlü müyüm bilmiyorum, tüm o duygusal yoğunlukların hakkını onun kadar verebilir miyim emin değilim. sinirleniyorum çünkü anneme kızdığım zamanları biliyorum, beni anlamadığından yakındığım, onu haksız bulduğum ve hatta çıldırdığım zamanları. e bu kadar karşısında olduğun birine dönüşmek (bir anlamda kendi kendine karşı olmak) sinirlendirir yani seni. gurur duyuyorum çünkü annemin tırnağı kadar bile olabilsem bu çok ama çok büyük bir şeydir.
allah sana senin gibi kız versin de beni anla dermiş anneannem anneme. kızarak tabii. hani anla halimi der gibi. annem diyor ki; allah bana benim gibi kız verdi. anladım. ( sonra eğer bana sinirli değilse gülümseyerek ekler: çok mutluyum! allah sana da senin gibi bir kız versin! )
anneannem de huysuzdur benim, annem de. (tamam ben de!) birbirimize çok benzediğimiz için bazen katlanamayız birbirimize. insan kendi yanlışlarını başkalarında görmeye dayanamazmış çünkü. ama bir şey varsa bildiğim, annem benim hayatımda olmazsa olmazların başıdır. hatta tektir belki de. yokluğunda bir hiç olacağım insan annemdir. sığınağım, dayanağım, her zaman güvenli kucağım, beni benden çok seven, beni benden çok düşünen, benimle gülüp ağlayan annemdir.
ben onu dünya üzerindeki herkesten daha çok seviyorum. o çok, çok değerli. annemin kızı olma şansı bana kim tarafından verildiyse ona milyonlarca kez teşekkür ediyorum, elimi sonsuza kadar tutmasını da istesem çok olmuş olur muyum?..