hayal

koskocaman bir meydan var şuan gözlerimin önünde. cıvıl cıvıl, insanlarla dolu. insanlar telaşla koşuşturuyorlar oradan oraya, çünkü yeni yıla girmek üzereyiz. herkesin elinde paketler, pastalar, hediyeler, süslü kostümler ve kalpleri. kalplerini birilerine vermeye gidiyorlar. tam ortada bir atlı karınca duruyor bu meydanda. bir kaç hiperaktif çocuğun üstünde zıpladığı bir platform. ışıl ışıl bütün oyuncaklar, hepsinin üstünde bir çocuk var. çığlıklar atıp ailelerine el sallıyorlar.

bu kocaman meydanın sonunda bir de dev çam ağacı var. ama gerçeğinden. oradaki evlerden biri çıkmış ve ağacı süslemeye başlamış, herkes de yardım etmiş, birden bir bakmışlar ki rengarenk, kocaman, dünyanın en güzel yılbaşı ağacı çıkmış ortaya. her geçen elinden bir paket atıveriyor oraya, çocuklar birer hediye de tanınmayan'dan alsın diye. ve öyle de oluyor, her çocuk bir hediye fazladan alıyor bu meydanda.

ama o ışıl ışıl meydanın en çok dikkat çeken şeyi bir bankta oturan iki kişi benim için. iki kız bunlar. ikisi de çok yoğun, çok karmaşık. saatlerce hayal kurabiliyorlar atlı karıncanın karşısında. hava buz gibi, üşümüyorlar. kar yağıyor, aldırmıyorlar. o bankta saatlerce oturup yalnızca kapalı gözlerin ardından birbirlerine gördükleri hayalleri anlatıyorlar. dünyanın hangi şehrindeler, ya da kimlerle beraberler, bilen yok. dedik ya, hayal sadece.

çok uzakta olan herkesin hayalini kurdum bugün. izmir'de yaşayanlardan tutun da italya'da okuyana, paris'e, new york'a, edmonton'a kadar gidiyor hayallerim, arada bir ankara'dakileri özlüyorum, arada ghent'te buluyorum düşlerimi, bir amsterdam'da, bir twente'de, bir de wageningen'de turluyorlar sonra. özlüyorum sürekli. kavuşma hayalleri kuruyorum. ve şimdi, tüm özlediklerimi birer çocuk yaptım, o atlıkarıncadaki tüm oyuncaklara bindirdim. oturdum koca çam ağacının gövdesinin dibindeki banka, onları izliyorum. yüzümde bir tebessüm, sevgiyle bakıyorum hepsine. hala özlüyorum. gözümün önündeler, ama ben yine de onları özlüyorum.