ilginç

gerçekten ilginç, insanın kendini sevmemesi. hayır intihara meyilli depresif ergenler gibi olanından bahsetmiyorum. gayet bilinçli, kendini tanımaya başlayan biri gibi söylüyorum bunları.

oysa ki korkunç bir sevme kapasitem var. herkesi severim ben, gerçekten herkesi. şöyle inanarak, gerçek anlamda, hissederek "sevmiyorum" diyebileceğim insan yoktur. zaman zaman sevmediklerim, bana yaptığı bazı şeyler yüzünden sevmediklerim, anlık nefretlerim falan elbet var ama, genel olarak kin tutamadığım gibi, kime neden kızdığımı bile unutabiliyorum çoğu zaman.

beni tanımayanlar ihtimal bile vermez benim böyle seven biri olduğuma. çevresindeki herkesi seven, bazılarını aşırı seven biri olduğuma. ailesine, sevgilisine, en yakın arkadaşlarına çoğu zaman tapma seviyesinde duygular besleyen biri olduğuma. göründüğüm gibi olamadığıma.

ama gel gör ki, o herkese yeten sevgi kabiliyetim, sevme kapasitem, söz konusu olan benliğim olunca işlevsiz kalıyor. yani, aman ben ne iğrenç insanım kahretsin değil de, neden böyleyim, neden bunları yapıyorum şeklinde bir iç hesaplaşma sonucu vardığım bir nokta bu. kendimi sevmiyorum. hatta şöyle düzelteyim, ben başka bir insan olsaydım, o insanı sevmezdim.

evet evet, aynı benden bir tane olsa, onu sevmezdim. neden? çok kötü, kötü niyetli olduğumdan falan değil. insanların kötülüğünü falan da istemem, ondan da değil yani. çok bir açıklamam yok, ama üzdüğüm insanlar var geçmişimde, ve hatta mevcut zamanda, ve biliyorum ki gelecek zamanımda da olacak.

burcumu suçluyorum, yapımı suçluyorum, bazı özelliklerimi suçluyorum ama yersiz. çünkü bunların bütünü benim ve benim sevmediğim bu ben, değişmeyecek. belki ben zamanla bu ben i sevmeyi öğrenirim, ama başka bir yolu olmadığının farkındayım.

keşke, diyorum. keşke herkesi sevdiğimin yarısı kadar kendimi sevebilsem. çünkü megolomanlıkla da alakası yok narsistlikle de kendini sevmenin. kendini sevmek mutluluğun kapısı benim için. kendinden memnuniyetsizlik ise bütün olumsuzlukları beraberinde getiriyor. haketmeme düşüncesini sokuyor akla, bu sevgiyi haketmiyorum, bu başarıyı haketmiyorum, bu güzelliği haketmiyorum, bu dostları haketmiyorum ya da herhangi güzel bir şeyi haketmiyorum gibi cümleler kurdurtabiliyor insana. bir de hakediyorum cümleleri var. aslında hiç haketmediğin sana yapılan kötü şeyleri hakettiğine inanabiliyorsun, sevgisizliği hakettiğine inanabiliyorsun, haksızlığı hakettiğine bile inanabiliyorsun. ama bunların içinde en en kötüsü, birilerinin sevgisini haketmediğine inanma fikri.

neyse, bilsin yani herkes, ben kendimi hepinizi sevdiğimden çok çok daha az seviyorum, hatta hepinizi seviyorum, kendimi sevmiyorum. peki bencilim diyorsun o nasıl olacak diyorsanız da, onu da sonra anlatırım.