hani?

birileri bize sevince hayatın kolaylaştığını, güzelleştiğini falan söylemişti. hani? ne oldu onlara? baya baya zorlaştırıyor sevmek herşeyi. kimi sevsen gidiyor, bazen sonsuzluğa, bazen bilinmeyene, bazen uzağa, bazen hiçliğe. gidiyorlar işte. ve kalan için asla kolay olmuyor. giden için kolay olup olmadığını da bilemiyoruz ya çoğu zaman, bazen biliyoruz. gidene de çok zor oluyor.

yani, sevmek hiç kolay değil. sevmek hiç bir şeyi kolaylaştırmıyor. aksine, zorlaştırıyor işte hayatı. yani ne zaman ki bir parçamız kopsa, eksiliyoruz biz, bunun başka yolu yordamı yok.

yani istediğiniz kadar kaçın ondan bundan, asla kendinizden kaçamıyorsunuz ya, işte sizi siz yapan o gerçeklik de yakanızı bırakmıyor, ve sadece zorlaşıyor her şey.

yani zor işte. hani bir de gülümsemek olumlu bir şeydi ya bir zamanlar, bazen bir gülüş öyle hüzünler barındırıyor ki bünyesinde, görünce canınız acıyor, hiç de olumlu olduğuna inanmıyorsunuz.

hani özlemek güzeldi falan, o da büyük yalan, özlemenin fikri bile korkutuyor insanı, korkunç kendisi. yani bırakın, sevmeyin kimseyi. yani yapayalnız yaşayıp ölmenin kötü bir yanı yok aslında. kaybedecek hiç bir şeyiniz yoksa, kaybetmekten de korkmazsınız asla.

ve bu güçlü bir duygudur. hatta gücün kendisi diyorum ben buna.

ve alaaddin'in lambasından bir cin çıksa, ondan dileyeceğim ilk şey, kimseyi sevmemek olurdu. çünkü sevmek çok zor canım. hiç zannettikleri gibi kolay değil. hiç değil.