Adını anıyorum mesaj geliyor birilerinden. Yabancı birine anlatırken telefonum çalıyor aniden. Saçma bir şekilde "şeytan dürttü" deriz ya, bir şey yapıyorum ve inanılmaz şeyler buluyorum karşımda. Aklıma gelip de yapmadığım şeyi, bir başkası düşünüp benim yerime yapıyor. Yıllar önce kurduğum hayaller aniden gerçek oluyor. İstemiyorum, olmuyor.
Ve nedendir bilinmez, kayıp hesaplardan usanmış, yorgun bir kadınla beraber yaşıyorum aynı bedende. Çoğulculuğun bu kadar karmaşaya sebep olduğu görülmemiştir. Eğlenceli, cıvıl cıvıl olan çocuk arada bir ortaya atıyor kendini, şöyle bir görünüp kabuğuna çekiliyor yeniden. Bir çocuğu nasıl yorabilirsin oyun oynamadan? Top koşturmadan bahçede, paten kaymadan, saklambaç, istop oynamadan nasıl yorulur ki bir çocuk? Bu çocuk yorulmuş, şimdi dinlense de iyileşemiyor. Ben de diğerine odaklanmaya çalışıyorum haliyle. Boşluk duygusundansa yabancılaşmayı tercih edenlerden olduğumdan belki de.
Sinirliyim ya ben, ondan saçmalıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
söylemeden edemicem..