güçsüz hissediyorum. 6 dersimden birini şimdiden bıraktım, bir diğerinin take-home final'ı var. kısacası, final haftamda yalnızca 4 sınava gireceğim. ve onlardan bile gözüm korkuyor. hazır değilim. ders çalışmaya hazır değilim. ders çalışmak zorunda olduğum gerçeğiyle yüzleşmeye bile hazır değilim.
zor günler geçiriyorum. birileri çıkıyor hayatımdan, kabul etmeye çalışıyorum. hayatımdaki birilerinin konumu değişiyor, alışmaya çalışıyorum. eski dostlar yeniden geliyor yerlerine, adapte etmeye çalışıyorum.
bir de yerimi yadırgıyorum durmaksızın. yanlış yerde olduğum hissi sarıyor her yanımı. birazcık istanbul bundan sorumlu. anlatya, izmir ve özellikle de ayvalık öylesine "ben" hissettirdi ki bana, istanbul'da olmak sadece acı. şuan nerede olmak isterdim sorusunun tek cevabı, ayvalık. kimle sorusunun cevabı da basit aslında, 2 hafta önce kimleysem yine o. hatta kendimi yapıştırmak, bir süre kımıldamamak istiyor olabilirim. 3 kişi ya, fazla değil. telefonun ucunda ailem, yanımda üç kişi. onlarla tam hissetmiştim de uzun zamandan sonra, yine eksik hissetmek hoşuma gitmedi, bütünlük hissine ihtiyacım var. elimde bir şişe şarap, arkada sezen ve fikret, şöminede odunlar ve yanımda böceklerle bir kaç ay geçirmek istiyorum hepsi bu.
oysa finallere hazırlanmalıyım. ekonomi falan çalışmalıyım. nereden nereye..
hayat bazen baya boktan olabiliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
söylemeden edemicem..