bozamıyorum bir türlü düğümü, içine girdiğim çıkmazdan bir çıkış bulamıyorum.
üzüyor bu beni, kalemim en güvendiğim yanım diye belki de. belki de hayallerimin temelinde yazmak olduğundan.
hayallerime ulaşamamak benim hayattaki en büyük korkum, en büyük acım, çaresizliğim ve nefretim.
şimdi deniyorum da, takılı kalıyor yine kelimeler bir yerde. açamıyorum ruhumun derinliklerini.
öyle sığ, öyle basit ve öyle anlamsız ki parmaklarımın ucundakiler, yakıştıramıyorum içimdeki kıza.
değişecek ama. değiştirecek insanlar var hayatımda. şükretmekle yetineceğim şimdilik. teşekkür etmekle.
bana -kağıda dökemediklerim de olsa- kattıklarından dolayı sonsuz teşekkürler hepsine. sonsuz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
söylemeden edemicem..